In het verzorgingshuis

Mijn leven wordt een soort staccato op de onderstroom van tijd:
telkens andere gezichten - wel steeds vol zorg, heel toegewijd.

Al die wit-geklede vrouwen schieten je dagen in en uit,
dikwijls met een vrijd’lijk woordje, vaak ook zonder stemgeluid.

Ze kloppen niet, maar zeggen ‘Mevrouw’, dat is door de directie opgedragen;
zo word je dus een vreemdeling op ’t einde van je levensdagen.

Ze wassen, kleden, voeden je, geven prikken, medicijn;
bespreken met je nieuwe dokter wat voor jou geschikt zal zijn.

Je wensen worden ingewilligd voor zover dat haalbaar is,
en een busrit of een bord patat lijkt hun voor jou een belevenis.

Je moet dat dan wel zelf betalen, want slechts voor niets schijnt zon of maan;
de overheid kan dat bepalen – die ziet nummers, geen personen aan.

Bedenken die regeerders nooit hoe zij eens zelf tot de oudjes gaan horen?
Maar ach, wellicht zal dán euthanasie wel niemands gemoedsrust meer verstoren…

Claar Margadant

Wilt u ook uw ervaring met uw verpleeg- of verzorgingshuis delen? Klik dan hier.